وقتی که تکبر انسان را کور می کند

وقتی که تکبر انسان را کور می کند 

روزی یکی از اساتید یکی از مدارس دینی برایم جریانی راچنین بیان نمود : او گفت من روزی در بازار بودم که یکی از اقوام که معتاد به مواد مخدر است بنزد من آمد وگفت که من می خواهم برای کوتاه کردن موهایم به آرایشگاه بروم به من پول بده من به او گفتم بروموهای سرت را کوتاه کن من حساب می کنم او گفت نه به من پول بده بعد از اصرار زیادش من به او پانصد تومان دادم او گفت کم است وبیشتر بده من او را نصیحت کردم که حالا که معتادشدی وترک نمی کنی حداقل برو کار کن تا فردا مجبور به دزدی نشوی او گفت که کار نیست من گفتم کار زیاد است در یکی از مغازها کار کن او گفت چطور من بروم پیاز صاف کنم در حالیکه من پسر فلان شخص هستم .

سبحان الله تکبر وغرور چه بوده بیچاره معتاد شده وگدائی می کند در این وقت بیادش نمی آید که پسر فلان شخص است معتادی و گدائی عیب است وآبروی پدرش می رود ولی وقتی که نوبت کار می رسد چون اعتیاد ومواد خانمانسوز مخدر او را تنبل وبی آر ساخته بهانه می آورد که من فرزند فلان شخص هستم وبرای عیب است که شاگرد دکانی بشوم وپیاز وسیب زمینی را به مشتری بدهم.

این نوع غرور وتکبر های پوشالین به چه دردی می خورد ویا چه مشکلی را حل می کند.

آری دوری از دین ، بی توجهی پدران و مادران ،جامعه های فاسد دوستان نا اهل و.....باعث می شود که جوانان ما به این روزها بیفتند و آنقدر نیازمند ومحتاج دیگران شوند که حتی پول دور کردن موی زاید بدنشان را هم نداشته باشند.

وظیفه علمای دین، عقلاء جامعه، اولیاء ومربیان است که به فکر جوانان و افراد سالم این جامعه باشند تا بدام این بلای واگیر و خانمانسوز نیفتند و اگر افرادی هم خدای ناخواسته فریب خورده به این دام افتاده اند بنوعی از این دام رهایشان نمایند.